ای توتیای حور و مَلَک خاک پای تو            ای بهـتر از بهشت برین سامـرای تو

تنهـا نه سامـرا، نه زمین و اهـالی‌اش            هفت آسمـان نـشـسته به زیر لوای تو

خـورشـیـد ذرّه‌وار دم صبـح می‌رسـد            در پیـشگـاه حـضرت گـنـبد طلای تو

هر چـند از بهـشت فـراوان شـنـیده‌ایم            ما را بس‌است گوشۀ صحن ‌وسرای تو

از هرچه هست و نیست دگر بی‌نیاز شد            دست کسی که مرتـبه‌ای شد گـدای تو

تکـبـیر گـفته است هـزاران هزار بار            آن که شنیده «جامعه» را با صدای تو

تـفـتـیـش منـزل تو و تـبـعـیـدِ آن‌چنان            یک پرده بود از آن همه درد و بلای تو

ای خـانۀ تو عـرش خداوند ذوالجـلال            کِی کاروان‌سرای گداهاست جای تو؟

فـریاد وامـصیبت مـا تا به شـام رفـت            یعنی کـشیده شد به کجـا ماجـرای تو؟

توهین دلـقکی به تو در مجلس شراب            مـا را نـشانـده تا به ابـد در عـزای تو

از بس که با حسین دلت ارتباط داشت            شد حُـجـرۀ تو آخـر سـر کـربـلای تو

با اینکه در دیـار غـریبی شدی شهـید            کاری نـداشت دست کسی با ردای تو

دیگر هـزار و نهصد و پنجـاه تا نـبود            زخـم دهان گُشاده روی عـضوهای تو

شکـر خدا که در بَـرِ جـسم مـطهـرت            سیـلی نـخـورد دخـتـر درد آشـنـای تو